- qılca
- z. Zərrə qədər, zərrəcə, bir tük qədər, qətiyyən, əsla.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
qılca
Look at other dictionaries:
qılça — bax qıç. Qılçası ağrımaq. Qılçası sınmaq. – Ancaq biçarə arvadın sağ qılçası dizdən yuxarı xınc xınc olmuşdu. C. M.. <Nadir Məcidə:> Get, sən də şəhərdə fəhləlik elə. – Bu qıçlarımla hara gedim? – deyə Məcid çolaq qılçalarını göstərdi. B. T … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
vərək — ə. qılça sümüyü … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
sıyır — (Ucar) qılça. – Sizin at bir də bizim bağa keşsə sıyırınnan vırajam … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
siηir — (Ağdam, Qazax, Şəmkir) 1. diz 2. qılça. – Quşdardan hansı quşdu, siηiri beldən uca (Ağdam); – Heyvanı tutuf siηirin dəhreynən vuruf qırıflar (Şəmkir) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
zing — I (Bakı, Kürdəmir, Qazax, Qusar, Mingəçevir, Sabirabad) qılça sümüyü II (Bakı, Salyan) üzüm salxımının bir hissəsi, balaca salxım. – Hər zingdə onon iki gilə üzim olar (Salyan) III (Salyan) çayda suyun azalması nəticəsində əmələ gəlmiş adacıq … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
dəlikli — sif. Dəliyi olan; deşikli. Dəlikli sərnic. Dəlikli dolça. ◊ Dəlikli sümük anat. – qılça ilə birləşən sümük … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
müqəvva — is. <ər.> 1. İçi boşaldılıb qurudulmuş heyvan və ya quş gövdəsi; oyuq. Heyvan müqəvvası. Quş müqəvvası. – Gülüstan xala balağın dərisinə otdan samandan təpib, ağacdan qılça qayırıb balağı andıran bir müqəvva düzəltmişdi. S. R.. 2. məc. Quru … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
